شخصی شدن سیاست و تاثیر آن بر کارکرد احزاب سیاسی طی سالهای 1376-1384

چکیده سالهای بین 1384-1376 که به دوران دولت اصلاحات موسوم است یکی از مراحل تاریخ تحزب در دوران بعد از مشروطه به شمار می رود. روی کار آمدن سید محمد خاتمی و طرح و پیگیری جامعه مدنی و مفاهیم مرتبط با آن، از جمله شکل گیری و فعالیت نهادهای مدنی و منجمله احزاب سیاسی یکی از شعارهای مطرح شده توسط این دولت و جریانات وابسته به این دولت به شمار می روند. در تاریخ سیاسی اجتماعی ایران بعد از مشروطه همواره ضعف و سوء کارکرد احزاب سیاسی یا به فشار از ناحیه حکومت خلاصه می شده و یا به فعالیت افراد مرتبط دانسته می شده که در این تحقیق سعی شده تا با استفاده از نظریه ای جدید به نام ساختاریابی از آنتونی گیدنز، موضوع شخصی شدن سیاست در ایران که ریشه ای تاریخی دارد و سیاست غیر رسمی را در پی داشته و به تبع بر ضعف فعالیت احزاب سیاسی نیز تاثیر داشته است را تبیین و بررسی کنیم. بررسی تاریخی مفهوم جامعه مدنی و کارکرد احزاب سیاسی نشان داد که شکل گیری و فعالیت نهادهای مدنی از جمله احزاب سیاسی که در غرب ریشه دارد نیازمند بستری است که بر اساس سیاست رسمی به فعالیت می پردازند، در حالیکه شخصی شدن سیاست در ایران که ریشه در ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و سیاسی جامعه ایران داشته است، سیاست غیر رسمی را در پی داشته است که به تبع هرگاه بستری برای فعالیت جامعه مدنی و نهادهای آن فراهم می شده، این نهادها با کاربست قواعد عمل سیاست غیر رسمی فعال می شدند و به جای اینکه منافع جامعه تامین شود به دنبال منافع جناحی و گروهی بودند. کلید واژه ها: ساختار یابی، شخصی شدن سیاست، جامعه مدنی، احزاب سیاسی، دولت اصلاحات